Pech

Onverwacht ren ik op de Hommelstraat, bezig aan mijn gebruikelijke hardlooprondje. Een bijeenkomst van het bestuur van de Zonnebloem regio Oude IJssel, in Dinxperlo, zou zo goed als geheel beslag leggen op deze dag. Op de Bosmanslaan, bij Frans thuis, scheen de zon uitnodigend door de ramen. De agenda en het regiobestuur gunden ons, Wouter en mij, een voortijdig vertrek. Zogenaamd om de file voor te zijn. Van binnen wist ik beter. 

Toevallig dat, uitgerekend op de dag dat ik er vergader, de Gelderlander een verhaal brengt over Dinxperlo. Voetbalsupporters van dat dorp trekken, samen met die van het Duitse Sudderwick, morgenavond naar het marktplein om op een groot scherm samen van de EK wedstrijd Nederland – Duitsland te genieten.

Het voetbalfeest in Dinxperlo en Sudderwick is niet wat mij hier op de Hosterdstraat in Beuningen bezighoudt. Dat is een ander klein nieuwsfeit: de eenendertigjarige Htoo Khin Aye en haar bijna vier weken oude zoontje Thura vonden gisteren de dood. Het gebeurde in Dierenpark Emmen. De zieke olifantenmoeder viel op haar jonge zoontje. Deze tragedie brengt een nacht in 1972 terug in mijn herinnering. Het is een paar dagen na de geboorte van onze eerste zoon, Timothy. Ik droom dat wij onze baby gezellig tussen ons in hebben genomen. Plek zat voor ons drietjes. Ik ben vervuld van allerlei emoties over mijn twee bedgenoten: trots, geluk, liefde. In mijn droom breng ik ons zoontje naar zijn eigen bedje en kruip voldaan weer tegen Riky aan. Dan valt mij in dat ik de kleine niet echt in zijn eigen bedje heb gelegd, dat ik dat slechts droomde. In werkelijkheid ligt hij nog steeds tussen ons in. Hoe kan dat? Ik lig toch strak tegen Riky aan, waar is Timothy dan? Al half in paniek graai ik tussen ons in. Niets! Ik kreun van ellende. Ik roep. Schreeuw. Riky is ondertussen wakker en probeert mij te kalmeren. Ik ruk de dekens en lakens van het bed. Niets! “Hij ligt in zijn bedje! Ga maar in zijn kamer kijken!” Eindelijk dringt iets daarvan door mijn paniek en volg ik haar bevel op. Wat een opluchting dat ik onze schat daar onschuldig en gezond zie slapen!

Op de Dijk is weinig meer te zien dan de gebruikelijke pracht van de natuur. Hopelijk heeft moeder Htoo Khin Aye niets gemerkt van haar landing op kleine Thura. Want hoe moet dat zijn als je jouw kind dooddrukt! Domme pech kan overal en onverwacht toeslaan. Dat had ook zomaar kunnen gebeuren op de Kermis in Wadway, ergens in de jaren zestig. Tante Sjaan geeft haar zoontje Lou zijn zin. Hij mag in een botsautootje. Maar de exploitant staat niet toe dat het kleine ventje daar alleen in rijdt. Zijn moeder moet hem vergezellen. Als je mijn tante ooit hebt gezien, dan zul je je wellicht afvragen of zij wel in zo’n botsautootje past. Nou, dat gaat ook maar net. En gelukkig is Loutje supersmal! Afijn, zolang de kermisattractie stil staat is er niets aan de hand. Maar dan gaat het spul aan het rijden. En alleman wil tante Sjaan laten gillen. Arme Loutje!

Gelukkig kwam er snel een einde aan dat drama en werd mijn kleine neefje uit zijn benarde positie verlost. Bij pech komt soms ook stom geluk: zoals die Amerikaanse dame overkwam, die haar baby in maxi cosi bovenop haar auto zet. “Zo, nu eerst een joint! (of een lijntje, of een shot)”, moet zij hebben gedacht. Het kind overleefde zijn ‘kermisrit’ en bermlanding ongeschonden! Als olifanten ooit doorkrijgen hoe wij mensen soms met onze kinderen omgaan zal hen dat verbazen, zullen zij blij zijn met hun olifantenbestaan.