vrijdag 29 december 2017

Boerenkoolstruik

Toeval? Dat moet het wel zijn, maar in al die jaren dat ik langs het knollenweitje ren, de leefruimte van Herman, zie ik zijn karige middelen van bestaan en zijn eenzaamheid. Met enige moeite – er is nog weinig licht in deze nieuwe dag – kan ik zien dat hij in zijn wrakke stal ligt. Er is echter wel een groot verschil met alle voorgaande vroege ochtenden. Hij is niet alleen.  
Onmiddellijk zie ik in gedachten het bericht over het promotieonderzoek van Mirjam Vossen aan de Radboud Universiteit. Zij legde aan Gelderlanderverslaggever Mitchel Suijkerbuijk uit hoe het zit met de berichtgeving van kranten en public-relations van goede doelen organisaties, oftewel hoe het komt dat wij, krantenlezers en (toekomstige) donateurs overwegend denken dat de armoede in de wereld niet minder is geworden, terwijl gedurende afgelopen decennia op het gebied van armoedebestrijding veel is bereikt. Als ik me goed herinner onderzocht Mirjam ongeveer negenhonderd nieuwsberichten en bijna driehonderd reclame-uitingen van ontwikkelingsorganisaties. De uitkomsten daarvan laten zien dat bijna altijd wordt bericht over problemen en weinig over successen. Nou ja, het is duidelijk! We hadden het zelf kunnen bedenken: charitatieve organisaties willen zoveel mogelijk geld ophalen en zullen aannemen, of misschien wel hebben ondervonden, dat succesverhalen minder opleveren. En voor kranten geldt over het algemeen: goed nieuws is geen nieuws. Redacties weten, of denken te weten, dat abonnees vooral smullen van drama, dat zij liefst over wantoestanden willen lezen. Natuurlijk wordt ook bericht over positieve ontwikkelingen, maar om kranten te verkopen zitten verslaggevers altijd bovenop het slechte nieuws. 
Heldere zonsopgangen zijn de laatste weken zo zeldzaam...
In onze samenleving is als verrassend resultaat van de overkill aan negatieve berichtgeving gebleken dat de gemiddelde Nederlander een stuk gelukkiger is dan alle pessimistisch gestemde berichten suggereren. De bekendmaking daarvan veroorzaakte zelfs een kleine schokgolf van ongeloof: het is niet waar, kijk maar naar de voedselbanken! Deze discrepantie tussen het werkelijke leven en berichten daarover onderstreept dat we kritischer moeten zijn. Ik moet zelf beter nadenken over wat ik lees, hoor en zie, raadt Vossen ook mij aan. Neem nu Herman hier. Al die keren dat ik vroeg in de morgen bij hem langs kwam oogde hij verlaten, eenzaam in zijn afgetrapte weitje, ongelukkig en ontevreden, te depressief om zijn ruïneuze onderkomen te verlaten. In die zin schreef ik in mijn hardloopberichtjes regelmatig over deze eenzame Schotse Hooglandstier, maar had geen oog voor bijvoorbeeld het hooi dat iemand eerder liefdevol in zijn weitje deponeerde. Vandaag heeft de stier zelfs bezoek. Een man in een geel hesje, wellicht zijn eigenaar, draagt een fris ogende boerenkoolstruik behoedzaam naar een stukje van Hermans wei dat nog in een redelijke conditie lijkt. In zijn andere hand een grote volle, grijze plastic zak met daarin... Wat? Ondanks de sappige kool en de spannende zak, eerlijkheid gebied mij dit op te merken, verlaat Herman zijn nachtverblijf niet. Niet gedurende het ogenblik dat Geel Hesje op zijn doel afloopt en ik aan hen voorbij ren. Zin om te blijven staan zodat ik kan zien hoe dat afloopt heb ik niet.
Eenmaal op de Waalbandijk krijg ik iets anders om op te letten. De zon staat namelijk op het punt boven de horizon uit te kijken. Steeds meer van de lucht en de schaarse wolken worden met pasteltinten gekleurd en met iedere stap worden de tinten intensiever. Het gebeurt terwijl ik naar dit spel kijk. Heldere zonsopgangen zijn de laatste weken zo zeldzaam dat ik besluit om deze fotografisch vast te leggen, liefst vanaf de Waalbandijk. Hoe meer van het dijktraject onder mijn voeten verdwijnt hoe spannender het wordt. Nee hé! Tussen mij en het dijkmagazijn verschijnen twee koplampen. Gelukkig, die is voorbij. Nog is het moment niet daar. Eindelijk, pas als ik aankom bij de kruising met de Waardhuizenstraat verschijnt een snippertje van de zon. Vlug zijn. Nu!
Neem niet alles klakkeloos voor waar aan, dat wens ik jou en mijzelf voor 2018.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten