Groepje

Joggend over de Hommelstraat keert de droom waaruit de wekker mij terugriep, vol expressie bij mij terug. Het is een droom die bij tijd en wijle terugkeert. Vannacht onderging ze echter een subtiele verandering. Nu begrijp ik waarom dat was.

In die droom beklim ik steeds weer opnieuw een zwiepende houten ladder die eigenlijk te kort is om het glas-in-lood raam van een kloosterkerk in Nieuwe-Niedorp te kunnen bereiken. De leer staat op het schuine dak van een zijbeuk en is zo steil opgericht dat hij ternauwernood in evenwicht blijft. Gelukkig vormen mijn baas en een van de collega’s een contragewicht. In mijn linkerhand een emmertje met gereedschap en een mengseltje om de sponningen weer waterdicht te maken. Bovengekomen moet ik me eerst zekeren met een eindje touw voor voldoende armslag, en vanwege de veiligheid natuurlijk. Evengoed gebeurt steevast waar ik bang voor ben...
Vanmorgen vroeg trad een wijziging op. Bovengekomen vind ik niet de spullen die ik verwacht. In plaats daarvan penselen en verf. Ik begrijp het niet, roep naar beneden en krijg als antwoord dat ik dekkende aquarelverf moet gebruiken. Van mij wordt verwacht dat ik gaten in de glas-in-lood voorstelling aanvul. Die gaten ontstonden doordat kapotte stukken werden vervangen door blank glas.

...de opkomende zon doet woeste pogingen...

Afgelopen weekeinde hebben we deelgenomen aan de kunstroute door het dorp. We bezochten verschillende ateliers van dorpsgenoten. We zagen prachtig werk. Zoals dat van Piet Snellaars. Zijn werkplaats hing vol, maar het waren vooral zijn ‘schetsboekjes’ die om aandacht schreeuwden. Piet vertelde dat hij nooit op reis ging zonder zo’n schetsboekje, potloden, penselen en zijn ‘reispalletje’, een handig kokertje met aquarelverf en een plat kunststof flesje gevuld met water. Waar wij thuiskomen met foto’s legt Piet zijn herinneringen vast in schetsboekjes. Die gebruikt hij als opmaat voor zijn doeken, zo vertelde hij aan de hand van een paar voorbeelden. Maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat de meeste van de voorstellingen in zijn reisboekjes, wat mij betreft, helemaal af zijn. En minstens zo aantrekkelijk als zijn doeken. We waren het erover eens, een paar van de bezoekers en wij, die boekjes vol juweeltjes moet hij niet in zijn atelier laten slingeren, ze horen in een kunstmuseum thuis! Dat was zaterdag.

Nou Piet, je kunt nu een dubbele pagina in je reisboekje vullen met dit tafereel hier aan de Waalbandijk bij Winssen: het is zes minuten voor acht, zeven of acht graden boven nul en de opkomende zon doet woeste pogingen om zich witheet door de mist te branden. Piet, ik weet nu al dat het een prachtig plaatje wordt!

We sloten de zondag af met een bezoek aan keramist Monique Janssen. Wat een verrassing dat zij, de sympathieke onderwijzeres en tevens dirigente van het kinderkoor waarin Timothy indertijd mocht meezingen, zulke prachtige keramische objecten maakt. Nooit geweten! Verrassend was ook ons bezoek aan Lauky Sol. Optimisme, vrolijkheid, kleur, licht, het spatte van al haar aquarellen. Vlinders, sporters, bloemen, haar ‘La boutique’ zou ik zo in onze huiskamer willen hangen!

We begonnen zondag bij de realistische schilder Leendert van der Oest. Naar aanleiding van een tip van een senior-schildersleerling van hem, wist ik dat Leendert van zins is een tweede groepje leerlingen te begeleiden. Daar wil ik graag deel van uitmaken. Die wens om (weer) te tekenen en te schilderen kreeg overigens een duwtje door een opmerking van Nico Appel (zie ook ‘Noodslager’). Hij was erg benieuwd naar wat ik met mijn tekentalent had gedaan. Weinig of niets, dus! Maar als ik bij Leendert in de leer kan, wat wel niet hetzelfde is als de eens begeerde kunstacademie, dan geef ik het een kans, als dat vermeende talent er tenminste nog is. Want ik zal supertrots zijn als ik maar een klein beetje leer tekenen en schilderen als Leendert van der Oest, Piet Snellaars of Lauky Sol.

Overigens wist ik niet, Leendert, dat je al met mij begonnen bent. Want dat was jij hé, vannacht? Je schreeuwde: ‘Je moet dekkende aquarelverf gebruiken!’