Controle

Een heftig geruzie klinkt uit de vrij woeste begroeiing rond het wiel dat geen naam mag hebben. De kleine kolk tussen de Waalbandijk en de Binnenweg, ontstaan door een dijkdoorbraak in een ver verleden, is niet alleen naamloos maar bovendien zo klein dat het niet is ingetekend op de kaarten van Google Maps. De luidruchtige onmin haalt mij uit de herinnering aan een droom waarin ik verstrikt raakte voordat de wekker mij daaruit bevrijdde.

 Uit de knotwilg die het dichtst bij de dijk staat vliegt een roofvogel op. Dat zie ik aan de stand van zijn vleugels, maar ik ben er nog te ver van verwijderd om met zekerheid te kunnen zeggen of het een buizerd dan wel een uil is. Ik gok op een buizerd en ik denk bovendien dat dit de veroorzaker is van de opwinding. Oorzaak en gevolg zijn hier met grote zekerheid te duiden, iets dat overigens lang niet altijd het geval is. Uit een klein hoekje van mijn geheugen springt een krachtdadige vrouw die mij vraagt ‘mag ik even aan u komen?’

Je weet niet wat je overkomt als jou een dergelijk verzoek wordt gedaan, mits het een logisch gevolg is van een bijpassende gebeurtenis. Voor mij was de oorzaak duidelijk, evengoed vond ik het een opmerkelijke reactie. Stel je voor dat je naar je huisarts gaat, bijvoorbeeld vanwege pijnklachten in je bekkenstreek. De arts zal wellicht aan een nierprobleem denken en zal dat manueel willen vaststellen. ‘Mag ik even aan u komen’ zou dan een vreemde reactie zijn, maar op zichzelf begrijpelijk, hoewel je eerder zou verwachten dat de dokter je naar zijn onderzoekruimte verwijst met de opdracht je alvast gedeeltelijk te ontkleden.

Het volgende ging aan het verzoek van de doortastende dame vooraf: bij de start van de tweede dag van de vierdaagse – de dag van Wijchen en Beuningen – besloot ik om mijn controlekaartje in de cameratas in plaats van in mijn portemonnee op te bergen omdat dat handiger leek. Ik herinner me nog dat ik bij de uitvoering van dat idee even dacht ‘maar wat als je je fototoestel kwijtraakt’, een gedachte die ik even snel weer wegduwde.
Bij de eerste controle kon ik gemakkelijk bij mijn knipkaart en het bovendien weer even snel en veilig opbergen. Alles ging goed totdat ik op de Hogewalstraat (in Beuningen) van een frisse douche langs de weg gebruik maakte – het was ruim boven de dertig graden. Terwijl ik deze verfrissing onderging voelde ik iets vreemds: ik hoefde mijn camera niet veilig te stellen omdat de fototas niet langer om mijn nek hing! Even was er een moment van paniek tot ik me herinnerde dat ik de tas tijdens de stop in Beuningen per ongeluk bij Timothy had achtergelaten. Daarna zag ik mezelf het knipkaartje erin opbergen; o jee, hoe kom ik door de controle? Een telefoontje naar onze zoon stelde me gerust wat mijn fototoestel betrof en Riky wist ‘hoe te handelen bij verlies van de dag-controlekaart’: de eerste controleur van het gemis op de hoogte stellen!
De eerstvolgende controle vond plaats op de Voerweg in Nijmegen. Het Hoofd van de Controleurs wilde veel van mij weten, zoals hoe vaak ik had meegelopen en of het de eerste keer was dat ik mijn kaartje verloor. Toen stelde zij haar vraag! Door dit wel erg vreemde verzoek had ik nauwelijks tijd om toe te stemmen of in verwarring te raken voordat zij haar hand resoluut onder mijn rugzak schoof en over mijn rug wreef. Het stelde haar tevreden dat ik flink bezweet was.

De buizerd is nog maar net vertrokken of er vliegen twee zwaluwen uit dezelfde bosschage. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat deze kleine vogeltjes zoveel lawaai veroorzaakten vanwege de buizerd. Of het moet zijn dat hij of zij hen vroeg: ‘Mag ik even aan jullie komen?’