Koeienvlaai

Nagestaard door Herman jog ik over het laatste stukje Hommelstraat en realiseer me dat vooral Gerda er lang op heeft moeten wachten. Drie jaar geleden reeds aangevraagd, dit jaar ondernam Ria, een collega-vrijwilliger, een nieuwe poging. En zie, gisteren werd ik vroeg in de middag gebeld met de mededeling dat de geplande ballonvaart doorgaat. Was Ad Haarhuis een Fries, zou zijn melding hebben geluid ‘it giet oan’, maar dat terzijde.

Op de grote speelweide van het Nijmeegse Goffertpark stond de aangepaste mand van de Zonnebloemballon klaar toen Gerda en ik er, dankzij de ‘taxidienst’ van collega-vrijwilliger Ine en haar man, arriveerden, bijna tegelijkertijd met Ria en haar gast Ria (die gebracht zijn door Geert.) Die mand gaf direct vertrouwen: onder meer uitgerust met twee in hoogte verstelbare stoelen voorzien van veiligheidsriemen, waarin mensen met een fysieke beperking gedurende de vaartocht veilig kunnen zitten.

Onder het toeziend oog van veel publiek wordt de enorme ballon door een paar stevige kerels uitgerold. Ondertussen krijgen Ria en ik instructies van Ad, de piloot. Het belangrijkste betreft de landing waarbij de mand meestal kantelt (!), ‘ik zorg ervoor dat we in dat geval allemaal op onze rug landen (ook degenen in de stoelen), dus ga bij de landing een beetje door je knieën en houdt je vast aan de lussen (langs de zwaar gepolsterde rand van de mand)’. Een ventilator blaast lucht in de ballon waarna een van de twee branders wordt ingezet. De ballon zwelt snel op en trekt aan de mand, hét moment om in te stappen (op datzelfde ogenblik arriveren Riky, Timothy en Koen om ons uit te zwaaien.) Terwijl de vlammenwerper razend vuur spuwt speelt de zwakke wind met de ballon, zelfs de stevige kerels rondom kunnen niet voorkomen dat we flink wiebelen, dan wint de warme lucht het van de wind, ontkoppelt de piloot de geien en komen we los van de grond. Daarna gaat het snel. Binnen luttele seconden kijken we in het Goffert-stadion, ontvouwt Nijmegen zich voor ons en zien we de Waal met haar bruggen.

... de hevig kronkelende Maas feeëriek belicht
door het late zonlicht.

Terwijl we hoogte winnen zien we opvallende gebouwen zoals Fifty Two Degrees, het Sanadome, het CWZ-ziekenhuis, de Pompekliniek en de Hippe Hoogbouw in de Weezenhof. Maar ik zie ook het huis waar ik een paar jaar pension genoot en dat aan de Weg door Jonkerbos waar we vijf jaar met ons gezin hebben gewoond. Hoger en hoger gaat de ballon. Zolang de branders uit zijn is het opvallend stil hierboven. We kunnen elkaar als het ware horen ademen, ademen van verwondering en bewondering om het ongewone uitzicht. Ook Gerda en Ria genieten met volle teugen van deze bijzondere luchtvaartocht!

Het Kanaal, de Berendonck, Hatertse Vennen, het Wijchense Ven, de Maas, Grave, Wijchen-Zuid en Balgoij, dankzij de vele fiets- en wandeltochten is het diep onder ons liggende terrein goed herkenbaar en ondanks het een beetje dampig wordt, hierboven, zien we het nieuwe natuurgebied Keent aan de horizon, daarachter wordt de hevig kronkelende Maas feeëriek belicht door het late zonlicht. Schitterend!

Terwijl we de Maas oversteken verliezen we snel hoogte. Schapen en lammeren zoeken een goed heenkomen. We naderen de Oude Maasdijk, varen over een aardappelveld en de Hertogswetering. De onderkant van de mand schraapt over het gras van een grote weide nabij Reek, waardoor onze vaart flink wordt afgeremd, en in één moeite door slechtten we een flinke verse koeienvlaai. Uiteindelijk staan we stil, springen Ria en ik in opdracht uit de mand om deze voor kanteling te behoeden en laat de piloot snel warme lucht uit de ballon ontsnappen. Vervolgens arriveren de eigenaren van de wei – waarin diezelfde dag nog honderddertig koeien graasden – en de volgauto’s. Dan moet er nog even flink worden aangepakt, ditmaal in omgekeerde volgorde, om de uitrusting in de bagageaanhanger te bergen.

Wat rest is een glas champagne en het ontvangen van een Vaarbewijs!