Stamppotmaaltijd

Dichte mist verstopt alles en iedereen onder een dikke kille deken; alles, zelfs de ochtendgeluiden. Die klinken nu alsof ik hoognodig naar de dokter moet om mijn oren te laten uitspuiten. De pimpelmezen die hier op de Hommelstraat als vlinders voor mij uit fladderen, vormen daarop een uitzondering. Zij klinken zoals je dat van mezen mag verwachten: vrolijk en melodieus. Het paartje daagt elkaar uit, landt op een dunne twijg van een van de wilde kersenbomen om daarna verstoppertje achter de ruwe stam te spelen.

Deze dichte nevel zorgt ook voor een schrik- of verrassingseffect, af en toe. Zo floept vlak voor mij plotseling een fietser uit de kolkende dampen tevoorschijn. Aan zijn rechterhand voert hij een hond. Het dier trekt zo hard aan zijn lijn richting berm, dat het een wonder mag heten dat de man in staat is zijn rijwiel rechtdoor te sturen. Doordat zijn vel door de leiband wordt weggetrokken lijkt het rechteroog van de viervoeter half uit de kas te puilen. Ook zijn luchtpijp wordt gedeeltelijk dichtgetrokken; zijn asem gaat akelig raspend in en uit.

Op de Waalbandijk verschijnt langzaam een ritmisch heen en weer zwaaiende paardenstaart vanuit de mist, waar ik traag op in loop. Daarna zie ik, beurtelings twee gifgroene schoenzolen en tot slot de gestalte verschijnen van een geheel in het wit geklede hardloopster. Plotseling doemen naast haar de contouren van een aantal wandelaars op.

Uit de Brugstraat rijdt een vuilniswagen traag de dijk op. Hoewel ik niet kan zien of het hier om het nieuwe type gaat, herinner ik mij de rommel die ik vanmorgen op minstens twee plaatsen zag. Dar – ‘…en ’t is weer fris!’ – heeft in verschillende straten van ons dorp verzamelplaatsen voor het aanbieden van vuilcontainers en afvalzakken ingericht (al mijn buren voldeden aan het verzoek dat we vorige week in de brievenbus vonden). Het gft-afval, dat vanmorgen mocht worden aangeboden, haalt de dienst in de nabije toekomst met een ‘zijlader’ op. De chauffeur van zo’n vuilniswagen met zijlader kan vanuit zijn cabine, met de grijparm vuilcontainers oppakken, omkiepen en weer terug plaatsen. Omdat dit ‘…efficiënter is én minder zwaar is voor de inzamelaars’, meldt hun folder (zij vertellen er niet bij dat daardoor weer veel mensen hun baantje gaan verliezen.)

Blijkbaar is men in een aantal straten al met dat nieuwe type vuilniswagen aan de gang en moet de chauffeur het kunstje nog onder de knie zien te krijgen. Dat verklaart wellicht de rommel die ik zag: resten van groene kool en op een andere plek lagen uitgebloeide rozen en een bergje aardappelschillen. Het viel mij op hoe dik die waren, die aardappelschillen bedoel ik. Wij hadden er nog een flinke stamppotmaaltijd uit kunnen bereiden. Maar dat terzijde.

Wij zijn allemaal enthousiast bezig met het scheiden van afval, met de complimenten van het gemeentebestuur. Maar er kleven ook nadelen aan dit scheiden: er zijn verschillende vormen van ophalen noodzakelijk en rond onze woningen is veel ruimte nodig voor de verschillende containers en zakken – gft (groente, fruit en tuinafval), plastic, papier en karton en restafval. Daarnaast bewaar ik nog afgedankte huishoudelijke apparaten, glas, piepschuim, textiel en metaal om dat af en toe naar de gemeentewerf te brengen.

Afgelopen week las ik het artikel ‘Amerikaans afval Friese goudmijn’ in de Gelderlander. In de Amerikaanse staat New York ontwikkelen en verkopen twee Friese broers, Erik en Pieter Eenkema van Dijk, recyclingfabrieken. Ik krijg daaruit de indruk dat de Amerikaanse recyclingmarkt iets voorloopt op dat in Nederland. Nu scheidt hun nieuwste fabriek zelf het afval: dat scheelt bewaarruimte en tijd, alles kan in één container en efficiënt, in één rit worden opgehaald.

Misschien hebben we wel te vroeg besloten voor onze gescheiden inzameling!