Klauwen

Boven de laurierstruikjes uit, voor Tuincentrum Bull, kijken vijf narcissen verbaasd als Langnek om zich heen. Met hun roombotergele bloembladen en oranjegele trompetten maken zij een onschuldige indruk op argeloze hardlopers zoals ik. Maar zijn zij wel zo onschuldig? Misschien zijn zij gedrost toen zij nog van die lelijke knollen waren. Ik verbeeld mij een oudere dame. In het afgelopen najaar kocht zij ze in een opwelling (zoals dat gaat met artikelen die bij de kassa staan uitgestald.)
Buitengekomen maakt mevrouw de verpakking open. Zit er wel het juiste aantal in? Het klopt! Tevreden frommelt zij het zakje onder haar fietssnelbinders, iets dat met haar reumatische vingers nog een hels karwei is. Zuchtend stapt zij op en rijdt voorzichtig het terrein af. Een automobilist zet zijn geparkeerde wagen in de achteruit, geeft gas en kijkt dan pas of het wel kan, zoals veel chauffeurs en chauffeuses gewoon zijn te doen. De oude dame slaakt een gilletje en stuurt haar fiets ternauwernood achter de brutale bumper om. Uitgerekend dat moment misbruiken de narcissenknollen om zich sneaky onder de binders uit te wurmen.
Thuisgekomen twijfelt de dame over haar aankoop: “Ik ben zo vergeetachtig de laatste tijd!”…

Mijn bank en ik, wij behouden voldoende geheimen om onze relatie gezond te houden en probleemloos voort te zetten. We zijn transparant in ons gedrag voor zover nodig, om inzichtelijk te maken wat wij voor elkaar willen betekenen. Daarover hebben we een aantal heldere afspraken.

De bank registreert alle handelingen die ik via mijn bankrekeningen verricht. Ik moet zeggen dat zij daarin een Pietje Precies is! O, er zijn wel een paar dingen die zij buiten mij om doet. Zij vertelt mij bijvoorbeeld niet hoe zij mijn spaargeld inzet en hoe hoog haar profijt daarbij is (blijkbaar verdient de bank minder aan mijn spaarcentjes, de laatste jaren, want de rentevergoeding is nog maar een schijntje van wat het eerder was.) Ik van mijn kant, vertel haar bijvoorbeeld niet wat ik met het geld doe dat ik cash. Zo gezien is onze relatie eigenlijk als in een goed huwelijk: je houdt elkaar effectief op de hoogte maar niet al je denken en doen deel je met elkaar.

Er wordt de laatste dagen erg opgewonden gedaan over een nieuw plannetje van mijn bank. Zij wil met name een grotere opbrengst genereren uit mijn consumentenprofiel, uit de kennis die zij verkrijgt vanwege het noodzakelijke registreren van mijn bankhandelingen. Ik hoor mensen roepen dat dit Grote Schande is.

In een radioprogramma heeft een beller het over de functie van mijn bank: “dat kan die bank toch niet doen, zij heeft toch een nutsfunctie in onze samenleving!”
“Juist daarom bedenkt de bank nieuwe acties,” roep ik tegen die geagiteerde beller, maar die hoort mij niet; mijn bank moet immers continu kiezen voor alternatieven met het grootste nut. Dat is haar functie!

Als je goed naar al die commentaren luistert zou je denken dat mijn bank zijn poten naar ons, consumenten en cliënten, uitsteekt. Onze tegoeden valselijk bedreigd. Nu heeft mijn bank een aantal stevige klauwen, maar net als Loes, de poes van onze buurtjes, houdt zij haar nagels gewoonlijk ingetrokken tenzij zij er echt gebruik van moet maken. Bijvoorbeeld om haar nutsfunctie waar te kunnen maken.

Weer terug bij Tuincentrum Bull kijken de narcissen mij opnieuw trouwhartig na. Hé, denk ik, de dame die haar knollen miste kan ook bij haar bank zekerheid over die transactie verkrijgen!

Hoe dan ook, ik vertrouw er op dat mijn bank mij desgewenst zal vragen of ik instem met de verkoop van mijn consumentenprofiel (wat zou mij dat opleveren?) Die geef ik natuurlijk niet, die instemming; een goed huwelijk moet je nooit verpesten!