Lichtpuntjes

Na het zien van de rampspoed die Haiyan over de Filipijnen bracht is het best moeilijk optimisme te blijven voelen. Zelfs nu ik vanwege het hardlopen beloond word met endorfine! Het goede bericht dat ik van mijn bank mocht ontvangen – met mijn nieuwe bankpasje kan ik met ingang van het voorjaar van 2014 contactloos betalen – draagt daar ook maar weinig aan bij, zo ook het zien van de inzamelingsactie. Ik begrijp trouwens niet waarom mensen niet gewoon hun gift op ‘Giro 555’ storten in plaats van dat eerst via het belteam te melden.

Onze natuurhuishouding loopt helaas volledig uit de hand. Doordat wij onze natuurlijke omgeving blijven vervuilen kon Haiyan zo kolossaal aanzwellen. Ook de wetenschap dat wij onze afspraken over vermindering van de CO2 uitstoot niet na komen stemt pessimistisch: je hoeft geen wetenschapper te zijn om vast te stellen dat ons ecosysteem steeds vaker en heftiger van slag is. Veel bewoners van de Filipijnen beschikken voorlopig niet over middelen waarmee zij contacten met de buitenwereld kunnen onderhouden. Zo zullen zij niet hebben gehoord over de abnormale regen, veroorzaakt door de storm Cleopatra, die gisteren doden en enorme schade veroorzaakte op het Italiaanse Sardinië. En ook het nieuws over uitzonderlijke tornado’s die afgelopen zondag het Midwesten van de Verenigde Staten trof, zullen zij hebben gemist.

Er is wel een lichtpuntje. Gisteravond zagen we de prachtige film ‘de Nieuwe Wildernis’. Eindelijk, maar dat terzijde. Overweldigende beelden en geluiden vanuit zo’n klein stukje Nederland, ingeklemd tussen Almere en Lelystad. Ik leerde meer over de ‘taal’ van de paarden en het ‘liefdeleven’ van de ijsvogel. De vos zien jagen op de dikke ganzenkuikens was spannend!
Ik zal vanaf vandaag met andere ogen naar de konikpaarden in de uiterwaarden kijken, hoewel ik betwijfel dat ik hardlopend getuige zal kunnen zijn van hun gebaren en van de manier waarop zij via hun mest met elkaar communiceren. En in de lente, als de ganzen hun kuikens hoeden, zal ik uitkijken naar de rode schicht van een jagende vos.

De wolf. Waar blijft de wolf in onze ‘Nieuwe Wildernis’? Nergens in Europa vind je zo’n groot aantal paarden bij elkaar dan in de Oostvaardersplassen, zo wordt in de film beweerd. Ik neem aan dat deze konikpaarden hier zo sterk in aantal kunnen groeien doordat zij niet worden bejaagd. Uit de film komt het beeld naar voren dat een aantal het loodje legt omdat er soms te weinig gras is, waardoor niet alle dieren een strenge winter kunnen overleven. Anderen sneuvelen vanwege verwondingen opgelopen in een gevecht om de leiderspositie, of breken een been. Het is een flinke klus voor vossen, raven, buizerds en heel veel insecten om de kadavers op te ruimen.

Er is vandaag nog een lichtpuntje. De maïs van Thé is geoogst! Afgelopen vrijdag stond het veld nog steeds vol uitgegroeide planten. Vaalbruin als oud karton, en vooral dor.
Thé niette een dubbele A4 op zijn ‘schuurtje’, waarop de optimistische tekst ‘Maïs te koop!’ vermeld stond, en zijn telefoonnummer. Die oproep hing er lang en is al meer dan vier weken geleden verdwenen. Aanvankelijk veronderstelde ik dat hij er in was geslaagd om het spul te verkopen. Maar het bleef staan. Oogde van week tot week schraler. De nieuwe eigenaar kan niet oogsten omdat de grond te nat is om er met zware machines in rond te hobbelen, dacht ik. Maar het bietenveld tegenover dat van Thé werd wel geoogst.
Gelukkig, nu is zijn maïs binnengehaald. Goed voor Thé en de koeien die daar lekker van kunnen eten en er prima melk uit vervaardigen, die koeien bedoel ik.

Een paar ganzen ontdekten restanten, zie ik nu ik weer op huis aan ren. Dat is een meevaller.

Misschien realiseren we ons eindelijk de gevolgen van ons vervuilende gedrag en slaagt de volgende klimaattop wél. Wie weet!

Binnenkort in Warschau.