Zelfbeschikkingsrecht

Rennend over de Hommelstraat komen schrikbarend paarsblauwe wolkenformaties links van mij opzetten. Ik heb het patroon van verwachte regenbuien, zoals Buienradar die liet zien, nog op mijn netvlies: deze passen geruststellend in dat beeld.

Een berichtje op Nu.nl over het in beeld kunnen brengen van de intensiteit van pijn roept verschillende associaties bij mij op. Over niet al te lange tijd kan het! Ik zie mijzelf bij drogist of apotheker pijnstillers bestellen vanwege het opspelen van mijn hernia: ‘Een kleine stap naar voren alstublieft?’ Terwijl ik onnadenkend voldoe aan haar verzoek klinkt een klein piepgeluidje.
‘Twintig tabletten zei u?’ Ik knik bevestigend, onopvallend mijn rechterbeen strekkend vanwege die zeurende pijn.
‘O meneer, ik zie het al. Het valt reuze mee hoor! Ik zal er u alvast vijf meegeven. Een per dag na de middagmaaltijd. Goedemiddag!’

Wie weet onderzoeken wetenschappers op dit eigenste uur reeds of onze hersenen, naast die voor fysieke pijnen ook een specifieke signatuur van onze psychische pijnen vormen. Dan hebben we in de toekomst geen zielenknijper meer nodig. Bij elk beeld past een behandelingsplan: laat uw scan symbolen zien die wijzen op Schizofrenie? Mijnheer, slik deze kleine blauwe tabletjes, pak een paar actieve sporten op, vermijdt de social media, voorkom al te ingewikkelde ontmoetingen en kom over precies acht weken terug!

Het is voor de kersverse coöperatie Laatste Wil te hopen dat dit een serieuze ontwikkeling wordt. Volgens deze club moet ons zelfbeschikkingsrecht worden gerespecteerd. In Nederland moeten mensen vanaf achttien jaar een dodelijk middel kunnen innemen dat eenvoudig verkrijgbaar is, zo begrijp ik uit het artikel in de Gelderlander van deze morgen. Het zal deze coöperatie niet gemakkelijk vallen daar de handen voor op elkaar te krijgen. Oké, als zo’n eindepil beschikbaar is, zullen er misschien minder gruwelijke zelfdodingen plaatsvinden. Zullen er minder mensen ongevraagd met iemands levenseinde worden geconfronteerd. Maar of achttien jaar een goede grens is? Kunnen wij boven die leeftijd veilig autonoom handelen? Tegenvallers verwerken? Omgaan met liefdesverdriet? Met slechte rapporten? Het verprutsen van een belangrijke wedstrijd? Het ontdekken van ons anders zijn?
Ik weet het niet. Wel snap ik dat er mensen zijn die lid willen worden van die club. Maar of zij op het legale dodelijke middel willen wachten, dat weet ik ook niet. De kans is groot dat zij er toch voortijdig een einde aan maken en dat Laatste Wil steeds weer nieuwe leden moet zoeken die hun doelstellingen kunnen uitdragen!

Twee wandelende dames bekijken zoals ik, de actie in een akker. Een boer stuurt zijn tractor, behangen met een buizenconstructie, secuur over het pas gefreesde land. In een breed spoor worden vanuit minstens dertig spuitmondjes, omgekeerde dampige paddenstoelen op de akker gesproeid. In het voorbijgaan vraag ik hen om welk gif het hier vermoedelijk gaat. De kleinste van de twee kijkt mij lachend in de ogen: ‘Dat is geen gif, dat zijn vitamientjes!’

Als onze fysieke en mentale pijnen inderdaad helder in beeld kunnen worden gebracht, wordt het wellicht duidelijk waarom een situatie hopeloos is, en begrijpelijk gemaakt dat met recht en rede een einde aan het leven wordt gewenst. Laatste Wil krijgt daarmee de wind in de zeilen, of zal overbodig worden.

Bijna thuis doet een bekend geluid mij op mijn schreden keren. Vanuit een speeltoestel rent een meisje in dezelfde richting. Zij roept enthousiast naar haar vriendin: ‘Kom, snel. Daar zit hij!’
‘O, ik houd zo van de natuur,’ vertrouwt zij mij toe. Samen luisteren en kijken wij naar de kloppende kleine bonte specht.
‘Hij zal naar insecten op zoek zijn,’ opper ik.
‘Of hij laat zijn vrouwtje weten dat het nest klaar is,’ antwoordt het meisje, ‘dat heb ik laatst in een natuurfilm gezien!’
Waarom duurt deze spontane ontmoeting niet eindeloos?