Knipoogjes

Uitbundige bloesem langs de Hommelstraat, die van de verwilderde kersenbomen langs de rand van de ingezaaide akker en de zorgvuldig gesnoeide perenbomen in de boomgaard van de Weeropper, begroet mij op deze bijzondere dag. De maagdelijke bloempjes, voorboden van overvloedig fruit voor vogels en mensen, geven Koningsdag een feestelijk tintje en bovenal een gevoel van vrede en verbondenheid.

Vrede en verbondenheid verwachten zij vandaag niet, de radioverslaggevers die zich al vroeg deze ochtend laten horen. En hoewel zij het niet ronduit zeggen horen wij tussen de regels door dat zij vermoeden, ja, volgens mij zelfs hopen, over ongeregeldheden verslag te mogen doen. Als inleiding daar op, op die vermoedelijke ongeregeldheden bedoel ik, brengen zij ons in herinnering hoe het er in 1980 aan toeging bij de inhuldiging van koningin Beatrix. Vertellen over de kolkende menigte, de chaotische rookbommen, traangasgranaten, bijtende waterstralen en het snuiven van de paarden die, nerveus kauwend op hun bit, schuimbekkend in de protesterende mensenmassa worden gedreven. Zij vertellen ons, luisteraars, waar vandaag de politiemensen zijn opgesteld, de marechaussee en de leden van de mobiele eenheid in het bijzonder, opdat zij direct kunnen ingrijpen als dat nodig is want zij hebben geleerd van het verleden, geleerd dat zij zichtbaar moeten zijn in plaats van plotseling en vanuit het niets op te duiken omdat zij daarmee de schrik zelfs verergeren, en dat lijkt mij goed, die openheid bedoel ik. Kortom, in de luttele uren voordat Willem-Alexander het koningschap van zijn moeder overneemt, bouwen de verslaggevers als het ware een spanningsboog op, tekenen een script voor een spannend jongensboek: luisteraars, wat staat ons vandaag allemaal te wachten?

Gelukkig, voor hen kan, een poosje na de abdicatie van Beatrix en de balkonscène, een oranje rookbom worden gemeld en het oppakken van twee republikeinse demonstranten. De Dam bestond vandaag vooral uit een grote oranje massa van vrolijk deinende mensen die als reactie op wat er in het paleis en later in de Nieuwe Kerk gebeurde, enthousiast juichten en af en toe een traantje wegpinkten.

Rennend langs de Waalbandijk wordt mijn optimistische gevoel versterkt door tienduizenden en meer paardenbloemen die massaal afspraken om juist vandaag uitbundig te bloeien. Allemaal, geen uitgezonderd, bekroonden zij zichzelf met stralend gele hoeden. Zij gunnen mij een soort van inhuldigingstocht en terwijl ik over het ongenaakbare asfalt langs hen ren, in plaats van mee te schrijden over het zachte tapijt tussen paleis en kerk, geven de tienduizenden en meer mij knipoogjes in navolging van die van prinses Beatrix aan haar zoon.
Heb jij die ook gezien, die knipoogjes? Het deed mij echt wel wat om getuige te zijn van deze liefdevolle steun, ook al was dat via het oog van een camera. Terwijl zij toch ook sterk moest zijn. Zoals zij binnenschreed, voorafgegaan door drie van haar kleindochters, aan de arm van de vrouw van Friso, de zoon die zij ook nu weer missen moest. Toen ik dat zag moest ik ook wel even iets wegslikken, temeer ook omdat ik onwillekeurig dacht aan Annie die eveneens haar zoon moet missen.

Ook de dubbele Tacitusbrug oogt vandaag bijzonder. Vlak voordat ik er onderdoor ren kijk ik op en zie nog de zes pylonen ineenschuiven en zo een tiara vormen, zoals het waardevolle geschenk van koning Willem III voor zijn vrouw koningin Emma, waaronder Maxima, koningin Maxima, vandaag gekroond ging. Eenmaal aan de overkant gebeurt het nog een keer. Weer vormen de pylonen een kroon, een kroon boven de Waal, boven de drukst bevaren rivier van Europa. Slagader voor onze economie en knipoog naar koning Willem-Alexander die als Prins van Oranje de beste ambassadeur voor ons bedrijfsleven was, als ik Bernard Wientjes geloven mag. En dat doe ik.

Ik ren naar huis en hoop het nog een keer mee te mogen maken, een Kroningsdag. Dan ben ik vermoedelijk negenennegentig. Het kan!