Plezier

Het voelt behoorlijk kil terwijl de temperatuur toch al aardig boven het vriespunt ligt.

Een aantal wedstrijden op rij lukte het de aanvankelijk succesvolle trainer, Steve McClaren niet om zijn spelers te laten excelleren. Vandaag koos hij eieren voor zijn geld. De supporters van FC Twente betwijfelen de vrijheid van zijn keuze. Met een zwaar Twents accent duidde een van hen politieke overwegingen bij zowel de trainer als (de voorzitter van) het bestuur. Ik vraag mij af of McClaren in zijn besluit zou hebben volhard als Twente zondag had gewonnen.

Terwijl ik over de dijk ren ben ik in gedachten bij Emile. Hij behandelde een periode lang Riky' gebit als orthodontist en is inmiddels een goede vriend. Hij heeft zich onlangs vertilt. Voor de duidelijkheid meld ik dat het om iets zwaars ging. Zwaar in gewicht bedoel ik. Hij ligt uitgeteld neder. Een beetje zoals Steve maar zonder bijkomende politieke motieven. Riky schreef hem een vrolijk en opbeurend briefje en wenste dat ik daar iets aan toe zou voegen. Dat deed ik graag.

Nu kan ik mij levendig voorstellen hoe het ongeveer voelt, zo’n vertilling als dat van Emile. Op het terrein van voetballen heb ik het verstand van een gemiddelde supporter. Daar moet je je dus niet te veel van voorstellen, maar in rugblessures ben ik helaas een expert! Mij is een paar keer iets soortgelijks als de blessure van Emile, overkomen. Uiteindelijk werden het heftige zenuwenafknellingen onder in mijn rug, die op hun beurt uitslaande branden in mijn benen veroorzaakten; wat wilde ik die benen graag kwijt! Stevige pijnstillers en wekenlang plat liggen – ik geloof dat ik het gehele epos van Frank Herbert, “Duin” opnieuw las – moesten verlichting brengen. Dat was niet gemakkelijk maar met mijn rug ging het allengs beter, totdat bleek dat de zaak ondergronds toch stiekem smeulde, met opnieuw uitslaande vlammen als resultaat. Een chirurgisch mes bluste de brand.

Plotseling voel ik de warmte van de zon, ik ren nu op de Hommelstraat, en tegelijkertijd valt mijn oog op een ekster. De langgestaarte vogel zit met zijn rug naar mij toe op de onderste, donkerbruin geteerde plank van de paardenbak. Jammer dat ik nog geen interactieve bril draag zodat ik niet kan vragen om een foto! Want prachtig is ie!
Ekster, dan denk je, zwart-wit! Mooi niet: tijdens het korte moment dat ik langs hem ren – hoe lang doe ik helemaal over vijf á zes stappen? – tovert het zonlicht een aantal van de mooiste kleuren uit zijn “zwarte” staart en vlerken: paars, kobaltblauw, indigogroen (langs de vleugelranden) en diep roestig bruinrood (in de staartveren). Het dier voelt blijkbaar mijn blik, draait de kop en scheldt luid en snerpend. Misschien wel: ‘Wat staar je, idioot! Heb ik iets van je aan?’ In gedachten ontken ik dat met spijt. Of misschien toch iets, denk ik dan, mijn onderhemd? Op het moment dat wij ieder onze eigen weg vervolgen verdwijnt de zon weer achter de grauwe bewolking.

Nog even terug naar Emile. Vlak voor mijn ontmoeting met mijnheer of mevrouw ekster realiseerde ik mij dat mijn wens, in Riky’ brief aan onze vriend geuit, wetenschappelijk is onderbouwd. Pijn kan gevoel van plezier activeren! Dat zit, kort gezegd, zo: onderzoekers aan de Universiteit van Oslo bevonden dat, als proefpersonen minder pijn ervaren dan zij tevoren hadden ingeschat, die pijn vooral hersengebieden activeert die worden geassocieerd met emoties als opluchting en plezier. Dat berichtje las ik gisterenavond bij Nu.nl. Je moet het zelf maar even lezen als je wilt weten hoe het precies zit.

Nu wil je natuurlijk graag weten wat ik dan wel aan Emile schreef. Ach ja, dat is wel privé, maar niets opzienbarends of verontrustends. En het is, schat ik, ook niet schadelijk voor Emile als ik het je vertel. Dus: ‘Ik wens je veel PLEZIER tijdens jouw herstel!’