donderdag 3 januari 2013

Gehoorzamen

Gezien de middag gaandeweg steeds donkerder werd, verwachtte ik mijn hardlooprondje in de regen te zullen maken. Maar het is droog! Op het moment dat ik de voordeur achter mij sluit valt er één druppel, uitgerekend op mijn linker brillenglas.
Op het einde van de Tempelstraat wordt nog wat vuurwerk afgestoken, het zal nu wel bijna klaar zijn met die rommel. Terwijl ik dat bedenk klinkt nog een heftige knal achter het appartementencomplex aan De Balmerd. Twee jongens rennen het fietspad op. Zij kiezen mijn richting en op het moment dat ik hen passeer zie ik dat ik mij vergiste, zie ik dat het meiden zijn. Meiden die vuurwerk afsteken? Nou ja, waarom ook niet? Ik peins even over dit fenomeen en beland bij Alessandra, de ik-figuur uit Sarah Dunant’ historische roman ‘De geboorte van Venus’. Alessandra, dochter van een rijke stoffenhandelaar, studeert en tekent, terwijl zulk voor meisjes absoluut niet passend wordt geacht. Ik geniet mede van dit verhaal omdat het in Florence speelt, de Italiaanse kunststad waar Riky en ik een aantal jaren geleden wandelden en er de belangrijkste kunstwerken bewonderden. Al lezende zie ik de beelden voor mij, hoewel ook dank zij de boeiende schrijfstijl van Sarah Dunant. De sociale en politieke spanningen nemen vanwege de boeteprediker Girolamo Savonarola hand over hand toe en worden door Dunant bijzonder kleurrijk beschreven. Ik ben bijna halverwege en bijzonder benieuwd waar het heen gaat!
O ja, wat ik erg grappig vond is dat op Radio4 Heinrich Isaac werd geïntroduceerd als componist van de dag, terwijl ik op de bank ‘de Venus’ lees. Het stuk dat ten gehore werd gebracht – overigens prachtig! – schreef hij ergens tussen 1480 en 1492 in opdracht van Lorenzo de Medici. Deze Lorenzo, bijgenaamd ‘De Grote’ vanwege zijn verdiensten voor de stad, stierf nog maar een paar pagina’s geleden!
De Waal is ongeveer een meter gezakt sinds afgelopen vrijdag. In het gedeeltelijk ondergelopen weiland naast de fruittuinen van de familie Engelen tel ik dertien overstroomde molshopen. Ik hoop dat de diertjes niet verrast werden door de komst van het water, maar gezien jonge mollen nog niet zo lang geleden uit de gangenstelsels van hun ouders zijn verjaagd en een eigen habitat moesten vinden, vrees ik het ergste. Hogerop, direct naast de weg, liggen flink wat verse bergjes. Volgens mij zag ik die hier nog niet eerder zodat ik veilig mag aannemen dat minstens een aantal van de onfortuinlijken het heeft gered!
Terwijl ik over de dijk ren en me herinner hoe Alessandra in het Florence van 1492 wordt uitgehuwelijkt, beland ik in het 1960 van Wadway; in de tijd dat mijn zus Annie ging trouwen, hoewel ik daar niet helemaal zeker van ben. Van dat moment bedoel ik, het kan ook een ander jaar en een andere zus zijn geweest. Hoe ook, ik ontdekte dat “Ja ik wil” voor de man zo ongeveer voldoende was, maar de vrouw bovendien gehoorzaamheid moest beloven. Als ik een dagboek zou hebben bijgehouden, zou ik zeker hebben geprobeerd daarin mijn gevoel van dat moment te noteren. Geschokt is te zwaar uitgedrukt, onthutst komt er dichter bij: nooit had ik mijn moeder zien gehoorzamen aan mijn vader.
Even terug naar het vuurwerk: wat zal ik klagen? Oké, de knallen waren soms bijzonder luid dit jaar. En ja, af en toe werd ik uit mijn slaap gehaald door iets wat meer op een bom dan op een rotje leek; op de website van Groen Links werden bijna 75.000 klachten verzameld. Natuurlijk zou ik het ook liever anders zien. Tien miljoen euro schade is ook niet niks! Maar wij hebben het voorrecht te mogen leven op een van de veiligste plaatsjes van onze aardbol. Wij kunnen bijvoorbeeld zonder voorbehouden onze zomervakantie plannen en zijn, als het zover is, absoluut niet verbaasd als we daarvan zorgeloos genieten. En onze vrouwen hebben een eigen wil, zij hoeven ons gelukkig niet langer te gehoorzamen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten