Verwachting

Het is een schitterende witte wereld waarin ik ren. Op stukken waar veel verkeer kruiste lijkt joggen nog het meest op crosscountry. Ik probeer zoveel mogelijk de dikke drab te ontwijken en op te passen voor slippartijen, natuurlijk!

Misschien is het wel vreemd Verwachting boven dit stukje te schrijven! Uitgerekend op de eerste dag nadat Sinterklaas ons land weer heeft verlaten. Overigens, in zijn column vraagt Thomas Verbogt zich deze morgen af, vanuit welke stad of dorp Sinterklaas vertrok. Een goeie vraag, die ook vaak bij mij is opgekomen, maar dat terzijde.

Ik bedoel een ander soort verwachting dan dat vanwege het ‘Heerlijke Avondje’. Het speelt eigenlijk al de hele dag geregeld door mijn hoofd, ingezet door twee vragen van René Diekstra: “..wanneer kun je eigenlijk zeggen dat je leven een succes is geweest?” en“wat waren je dromen toen je jong was?” Daar kwamen nog twee berichten bij. Het ene betreft het overlijden van Oscar Niemeyer, op 104-jarige leeftijd. Hij tekende tot op hoge leeftijd prachtige gebouwen met de natuur als inspiratiebron. Het Niterói Contemporary Art Museum te Rio de Janeiro werd in 1996 voltooid, Oscar was toen zevenentachtig jaar oud. Ik vermoed dat deze architect zijn dromen waar maakte en zijn leven als succesvol mag beschouwen. Wat ik niet begrijp is dat de Volkskrant in de twintigdelige uitgave Wereld Architecten, geen enkel deel aan Niemeyer heeft besteed.
Het andere is niet zozeer een bericht maar een intakegesprek dat ik vanmorgen met een nieuwe Zonnebloemgast had. Laat ik haar huiselijk Tante Marietje noemen, zoals haar kleinkinderen gewoon zijn te doen. Ik kwam met haar in contact via Stichting Perspectief. Marietje werkte ook tot op hoge leeftijd. Dat deed zij in het bedrijf van haar zoon, die dit twintig jaar geleden van haar en haar man overnam. Haar echtgenoot stierf vier jaar geleden. Dat ging helaas niet vanzelf. Op het moment dat Tante Marietje dit gedeelte van haar levensverhaal vertelt wellen tranen op in haar ogen: “Hij was zo moedig!” En zelfs in zijn laatste minuut wist hij nog een grap te produceren!  Doordat Marietje in het bedrijf bleef werken droeg zij ook verantwoordelijkheid, alsof zij nog de eigenaar was. “Dat is mijn grootste fout geweest!”, meent zij stellig. Toen het niet meer ging was zij alleen en waren haar beperkingen zodanig dat genieten van een oude dag er niet echt meer in zat. Misschien droomde zij als moeder van zorgeloos oud worden, samen met haar lief? Succes was er in haar leven, vermoed ik: prachtig familiebedrijf opgezet, negen kinderen, twintig kleinkinderen en vier achterkleinkinderen!

Even leken de buien dunner te worden, maar nu, bijna bovenaan de Hommelstraat, neemt het daglicht weer af en wordt de vallende sneeuw dikker. Mijn blik wordt getrokken door donkere gestalten met gebogen ruggen die elkaar achterna gaan. Even denk ik aan een schaatsbaan, hoewel ik weet dat dit hier onmogelijk is. Sufferd, het heeft toch nog nauwelijks gevroren, roep ik mijzelf tot de orde. Dan zie ik dat het de pony’s zijn die dartel door de diepe sneeuw banjeren. Ik troost mijzelf dat schaatsers passen bij dit weer en dat mijn zicht beperkt werd. Bovenop de dijk wandelt een grote groep dames die kleurrijk tegen de egaal grijze lucht afsteekt. Prachtig!

Kan ik zeggen dat ik succes had in mijn leven? Ach, dat moet een ander maar bepalen. En welke verwachting had ik als jongen? Ook dat is een moeilijke vraag voor deze vrijdagmiddag. Één droom ontstond vanwege een man met een schildersezel. Hij zat voor ons huis en schetste de middeleeuwse Magdalenakerk. Hij duldde een achtjarig jochie dat ademloos over zijn schouder meekeek…
Die ezel kwam er, maar de kunstacademie ging niet door. Toch ben ik een tevreden mens: bezig ‘samen oud te worden met mijn lief!’ Én ik ren hier lekker door de sneeuw. Bovendien verwacht ik nog veel. Schilderen? Misschien, als ik aan mijn tweede pensionering begin?