Hoewel nog weinig over zijn eventuele motief bekend is – zijn daden
zijn te gruwelijk om daarvoor direct aandacht te kunnen vragen –, zou de Newton schutter
in conflict met zijn moeder leven.
Terwijl ik over de Dijk ren vraag ik mij af of op Nederlandse
scholen ook met regelmaat bloedbaden zouden worden aangericht, als wij net zo
tolerant tegenover wapens zouden staan: deze knaap beschikte over twee pistolen
en een geweer!
Deze gedachten voeren mij terug naar gistermorgen. Ik ben mij mentaal
aan het voorbereiden op de Nationale Vergadering van de Zonnebloem. Er is een
probleem op het spoor rond Nijmegen, zo hoor ik via Radio1, terwijl ik mijn boterham met ‘Kiekeboe Chocoladehagel Puur’ van Aldi verorber.
Ik overweeg de auto in Ede te parkeren. Ondertussen beantwoord ik een
aantal mails, controleer vergaderstukken, zoek de Maarten en drink een kop zwarte koffie. Van beneden roept Riky dat
het probleem in Nijmegen is opgelost. Hoewel via Ede een half uur tijdwinst
oplevert kies ik toch voor bus en trein, zodat ik de vergaderstukken nog nader kan
bestuderen en de Maarten kan lezen –
die kreeg ik met Sinterklaas en bewaarde ik speciaal voor deze gelegenheid.
Op de Zebra word ik bijna uit mijn schoenen gereden door een vrouw
(geen dame!) die blijkbaar veel meer haast heeft dan ik. Door de onverwachtse
manoeuvre die ik moet maken teneinde ongeschonden de overkant te bereiken,
belandt mijn tasje op de stoep. Bah, nat! Tijdig bereik ik de halte. Gelukkig,
het digitale bord toont de juiste vertrektijd (vanaf negen december is veel
veranderd in de reisschema’s, dus maakte ik mij een beetje ongerust dat de NS-reisplanner niet up to date zou blijken).
Terwijl ik afwisselend op de kerkklok kijk en het verkeer observeer – misschien
komt er een kennisje langs die mij een lift aanbiedt – zie ik in mijn ooghoek beweging
in de digitale tijdsaanduiding: plus een minuut. Daarna verandert het zichzelf in
plus twee. Mijn blik bereikt de overkant van de Van Heemstraweg en treft een
prachtig bewerkt toegangshek voor de tent van Beuningen On Ice. Het is gemonteerd op een aanhangwagentje en kan
via een viertal aluminium treden gepasseerd worden om de ijsbaan te bereiken:
hartvormig gezicht, de neus geeft plaats aan een grendel in de vorm van een
geopende hand, het rechteroog is geloken en het linker staart oplettend vanonder vrolijke
wimpers. Het wordt Tolerantiepoort genoemd. Lastig, denk ik, die treden voor
mensen in een rolstoel of met een rollator. Maar hoeveel van hen zullen nog
schaatsen?, denk ik er relativerend achteraan. Dan doemt Lijn-85 op.
Volle bus, splinternieuw! Een knaap, in de weer met iFone, stoer lederen
jasje, royale Arafat-shawl, mooie donkere huid, volle bos soepel vallend
ravenzwart haar en jaloersmakend jonge gelaatstrekken neemt ongevraagd zijn
pukkel van de zitting tegenover hem. Onderweg mijmer ik nog over de
opmerkelijke poort en ondanks veel extra oponthoud bij verschillende haltes
bereiken we tijdig het station…
Geen treinen richting Arnhem! Aan de straat staan ongeveer
tweehonderd gestrande reizigers opeengedrongen. Een NS-bus loopt vol en
vertrekt. Ik sluit mij aan bij de geduldig wachtende groep. Hoor geen
wanklanken! Eindelijk weer een bus. Een tweede stopt terzijde, waarvan ik voel
dat die naar Arnhem gaat. Yes! Snelbus! Ik stap als derde in en hoor geen
protesten. Verdraagzaamheid heerst alom.
Op de terugweg, ongehinderd door bomen, struiken en wolken, vindt Helios
mij. Zijn goddelijke warmte is voelbaar, het vermindert de stijfheid van mijn rechter wang. Er
zijn wellicht overeenkomsten tussen de gebeurtenissen waarover de Gelderlander deze morgen berichtte en
ook een verschil: wapens. Wat blijft is dat mensen kiezen. Kunnen tolerantiepoorten ons daarbij helpen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten