Op het moment dat ik
de voordeur achter mij dichttrek voor weer een rondje hardlopen valt de zonnewarmte
als een wollen deken om mij heen, terwijl het nog geen acht uur is. Het voelt
als een Indian summer. Jammer dat het gisteren niet zo aangenaam was dan op ‘t
ogenblik, dan hadden we gezellig buiten kunnen zitten.
Hoewel het gisteren qua weer iets minder was en de dag, dodenherdenking, zich misschien minder goed voor
deze activiteit leende dan vandaag, Bevrijdingsdag, werden we zeer plezierig
ontvangen in zorgboerderij ’t Personnebos.
De familie Peer deed er alles aan om ons zo aangenaam mogelijk te verpozen. Wij hebben zodoende ervaren hoe ouderen zich kunnen voelen tijdens de dagopvang.
Met zestien gasten, mensen met een fysieke
beperking, en vier vrijwilligers van de Zonnebloem zaten wij, ontspannen in
luie stoelen – behalve degenen die in hun rolstoel bleven zitten –, in een grote
kring in de enorme huiskamer annex woonkeuken. Onder het genot van een verse
kop koffie of thee en een stukje eigen gebakken appeltaart, vertelde Gerrie Peer-Dorussen ons
hoe het er bij haar gewoonlijk aan toe gaat. Gedurende vier dagen per week ontvangt
zij, met hulp van vrijwilligers en stagiairs, dagelijks gemiddeld tien
deelnemers. Het programma deed mij denken aan de wijze waarop het er vroeger
bij ons thuis aan toe ging. Op de dagen dat we niet naar school gingen of naar
ons werk, dronken wij bij ons thuis ook rond tien uur ’s morgens gezamenlijk
koffie en aten daarbij een vers stuk eigen gebakken appeltaart. Hoewel dit
laatste uitsluitend op bijzondere feestdagen, dien ik er eerlijkheidshalve bij te
vertellen. Soms kregen we er een koekje bij, dat dan weer wel.
Zoals hier in ’t Personnebos, de deelnemers helpen met het schillen van de
piepers, snijden van de groenten en het roeren in de soep, hielpen mijn zussen onze
moeder met het huishoudelijk werk en de voorbereiding van de maaltijden. Mijn
broers en ik werden ingezet voor klusjes rondom het huis of we werkten in de
tuin, zoals hier meestal het manvolk in de moestuin of in de stallen werkt, dan
wel enig timmerwerk doet (hondenhokken, vogelkastjes, paasboompjes,
enzovoorts).
Van ons, Zonnebloemers, werd niets van dat
alles verwacht. Wij mochten na de koffie en de taart de deels aangepaste groentetuin
bewonderen, waarin je zonder bukken keukenkruiden kunt snijden of aardbeien
plukken. Vervolgens bezochten we de koeien in de ruime inloopstallen, het
fjordenpaard, de stoere haan met zijn onderdanig toompje kippen en de varkensstal
in aanbouw, waarbij boer Jan Peer enthousiast en vakkundig uitleg gaf.
Ondertussen werd onze lunch voorbereid en konden
wij gemakzuchtig aan de lange tafel aanschuiven. De met onder meer huisgemaakte
kaas belegde broodjes gleden, met behulp van ter plaatse geproduceerde melk,
gemakkelijk naar binnen.
Gedurende de middagen is er in de
gezellige woonkeuken van de zorgboerderij voor de deelnemers volop ruimte om
spelletjes te doen, zich met iets creatiefs bezig te houden, te puzzelen, lezen
of in een van de luie stoelen een dut te doen. Ook voor ons, eenmalige
bezoekers, werden spellen uit de kast gehaald. Zelden heb ik dames zo fanatiek
zien rummikuppen!, en ook sjoelbak en mens-erger-je-niet-bord werden driftig
gebruikt.
Veel te vroeg moesten we weer naar huis,
maar niet voordat we afscheid van de koeien namen, die op hun beurt van de
buitenlucht en het lentegras mochten gaan genieten. Wij keken ademloos toe en
hadden medelijden met een stel dat treuzelde vanwege 'een klein ongemak' aan de tenen.
Zoals een van onze gasten het na afloop uitdrukte:
“Ik heb zo genoten, dat ik er wel een hele week op teren kan!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten