Ontwikkelingshulp

vrijdag 30 maart 2012  Totaal ander weer. Grijs en beduidend koeler: de extra zuurstof is gunstig voor het hardlopen. Dat grijs past verrassend goed bij het treurige voorstel vanuit het Catshuis om opnieuw te bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking. Naar verluidt een miljard, een korting van bijna vijfentwintig procent!
Ik peins over dit fenomeen terwijl ik over de bochtige Dijk ren. We hebben een kredietcrises. Oké, maar dat rechtvaardigt deze losse flodder niet. De meest kansarmen mogen dan onze rekening betalen! Schandalig voor een rijke samenleving zoals het onze. De geblondeerde gedoogpartij zal daarachter zitten, vermoed ik. Hé, dit is al het tweede paar dat ik passeer. Dit keer vergezelt van een kind, maar net als het eerste voorzien van een fors fototoestel. Even vermoed ik dat de vele lammetjes hun wandeldoel zijn. Maar dat past niet gezien de weersomstandigheden weinig uitnodigend zijn. Aan de lammeren ligt het niet: die zijn zoals altijd schattig. Zij liggen, lopen, staan en dartelen, min of meer gegroepeerd in gezinsverband. Daar duiken er twee onder moeder. Aan de staartjes te zien smaakt haar melk best! Wit overheerst. Een paar gezinnen zijn volkomen donker gekleurd, een enkel gemengd en ja, daar zie ik ook een lam met een zwarte vlek in de lende, vlak boven de heup. Er is dus onderling verkeer! Dertien zijn er, in de wei waar vorige maand nog werd geschaatst. Dertien eenoudergezinnen want geen ram te bekennen: die zijn natuurlijk naar hun werk!
De verkeersbrugconstructeurs zijn bezig het veertiende brugdeel door te schuiven. Om eerste-rang-uitzicht op het bouwwerk te krijgen neem ik de Uiterwaard. Bij veel pijlers zie ik een minuscuul oranje figuurtje, bijgelicht door een soort neonlamp. De brug zie ik helaas niet bewegen. Zelfs niet als ik even stil ga staan.
Nog op de Uiterwaard zie ik bovenop de dijk, bij het tempeltje van Huub Kortekaas, een auto voorzien van zwaailicht. De geelgeheste chauffeur wijst een automobilist resoluut terug, mij groet hij vriendelijk. Verderop, halverwege het dijkstuk naar de brug, nóg twee auto’s met alarmlichten en meer figuren gekleed in gele en oranje hesjes. Ongemerkt verhoog ik mijn snelheid, nieuwsgierig naar wat daar gaande is. Nieuwe paaltjes? Bomen planten? Even geduld Simon!
Ik moet nog vijftig meter gaan als ik een grote blauwe bol waarneem. Toch geen abri? Een nieuw kunstwerk van Kortekaas? Niets van dat al: het is een globe met een doorsnede van bijna drie meter. Het wordt omstuwd door een flinke groep jongeren. Ik maak kennis met Ron Seegers, docent van het Pax Christi College in Druten. Hij coördineert deze Kiana-actie: leerlingen vragen geld en aandacht voor kinderen die op het Indonesische eiland Sumba wonen. Deze kinderen kunnen niet naar school zoals zij, omdat drinkwater halen hun dagelijkse taak is. Daarvoor moeten zij vele tientallen kilometers afleggen! De nagemaakte wereldbol wordt gedurende een etmaal door de leerlingen voortgeduwd, over een uitgezet parcours van ongeveer zeventig kilometer. Als ik verder ren is deze grauwe dag op slag een stuk zonniger geworden.
Net na de verkeersbrug opnieuw een paar, hij omhangen met een stevige camera: “Heeft u een wereldbol gezien?” Ik stel hen gerust en verdring mijn eerste reactie: daar loopt u op!
Op de Tempelstraat, nog vijftig meter te gaan, word ik voorbij gefietst door een jonge vrouw. Bij het passeren vangt zij mijn blik: “Dat doe ik u niet na!” Tja, denk ik, dat denk je nu, als je even zou oefenen doe je het met evenveel plezier.
De coalitie moet een voorbeeld nemen aan Pax Christi, zij zullen hun bezuinigingsvoorstel inslikken. Ja, zelfs een statement maken door onze ontwikkelingshulp terug te brengen naar het oorspronkelijke niveau.