Luizenmoeder

Het exotische echtpaar Gans, waarover ik een paar weken geleden in Zieltjeswinners berichtte, staat gemoedelijk met hun grote platvoeten in het malse gras uit te kijken over de nabije vijver terwijl hun kroost op twee meter van hen verwijderd foerageert. Het zevental dat over een paar dagen al één maand oud is, groeit als kool. Ik spot hen bijna dagelijks en zie hen opzwellen als zijn zij ballonnetjes waarin iedere dag een mondteug lucht wordt geblazen. Ook al zijn ze een paar meter van het fietspad verwijderd onderbreekt de jeugd op mijn nadering onmiddellijk het grazen en dribbelt op nog relatief korte pootjes vliegensvlug naar het ouderpaar als zij daartoe een teken van pa en of ma ontvangen. Het sein werd gegeven in klank of gebaar, wat er precies gebeurde bleef voor mij helaas verborgen. Op het moment van passeren verdwijnt het gezin vaardig achter de hoge rand van de vijver.

16 april 2019; pa & moe met hun enkele dagen oude kroost 

Zorgzaamheid en toewijding, gehoorzaamheid en discipline, wat ik hier zag kan ik niet beter dan met deze vier gedragskenmerken samenvatten.

Hoe anders gedragen drie moeders zich. Ik spot hen reeds op grote afstand. Tien minuten eerder namen de lessen aan hun kroost in de nabije basisschool een aanvang. Uit enkele her en der slordig aan de straatkant en op het trottoir geparkeerde auto’s maak ik op dat zij daarmee uit de naburige woonwijken en afzonderlijk van elkaar naar de school zijn gekomen om hun dochter of zoon af te leveren. Op ditzelfde tijdstip onderhielden deze zelfde vrouwen zich afgelopen dinsdag, de tweede schooldag na de paasvakantie, op precies dezelfde plek met elkaar, waaruit ik concludeer dat dit hun dagelijkse routine is. Twee van hen dragen hun haar in een pijnlijk strak opgebonden knotje zoals je die tegenwoordig wel op de voetbalvelden ziet. Zij staan gedeeltelijk op de kruising van twee wegen en hebben het dermate druk met elkaar dat zij geen aandacht geven aan een mij zojuist gepasseerde automobilist die vlak voor hen tot stilstand is gekomen om op een tegemoetkomende auto te wachten alvorens het groepje veilig voorbij te kunnen rijden. Zelfs het geluid van de claxon waarmee de automobilist bij passeren nijdig zijn ongenoegen kenbaar lijkt te maken, gaat volledig aan de drie dames voorbij. Dichterbij gekomen begrijp ik dat zij slechts aandacht voor elkaar kunnen hebben, zo heftig verloopt het gesprek. Zij praten met zulke luide stemmen dat ik ongewild gespreksflarden opvang zoals: ‘… en hij mag Youri (?) niet meer aanraken! Echt niet!’ ‘Há, ik laat ‘m nog niet achter de kinderwagen lopen.’ Enzovoort. Daar zit een echtscheiding aan te komen, denk ik als ik hen achter me laat. Of hebben zij het wellicht over een pedofiele sportbegeleider? Maar in dat beeld past die kinderwagen niet. Gaat het misschien over een treiterend ouder broertje? Dat hun ongenoegen eventueel op een onderwijzer is gericht, dat geloof ik niet, maar het kan natuurlijk wel ongewenst gedrag van een opa betreffen! Helaas, hoe hier de vork ook aan de steel zit, ik zal het nooit te weten komen.  

Kort na aanvang van mijn hardlooprondje passeerde ik deze moeders en nu, na vier kilometer en bijna dertig minuten later, staan zij er tot mijn verbazing nog steeds. Er is nu wel een belangrijk verschil, zagen zij mij op de heenweg niet langs hen heen gaan nu word ik al bij nadering van de kruising door hen gezien. En alsof dit voor hen een seintje is, vergelijkbaar met het signaal dat pa of moe Gans aan hun kuikens gaf, gaat het groepje uiteen. Zagen en begrepen zij wellicht mijn bevreemding?

Gedurende de laatste paar honderd meters peins ik me suf over de vraag hoe ik dit menselijke tafereeltje zou kan samenvatten, maar krijg er geen grip op. Afijn, bekijk een willekeurige aflevering van De luizenmoeder, dan weet u precies wat ik bedoel!