Kangoeroewoning

Het oude keuterboerderijtje staat nog steeds aan de Hommelstraat terwijl Marie reeds een paar jaar geleden een spiksplinternieuw appartement betrok; terwijl Marie in de eerste week van dit jaar is overleden. Hoewel het op het oog is alsof zij het gisteren heeft verlaten veranderde de tijd er wel degelijk het een en ander aan. Zo rafelt de nok van het dak van maand tot maand alsof kleine slopertjes actief zijn. Is een van de twee schoorstenen naar binnen gevallen? Die vraag kwam reeds enkele malen bij mij op voordat ik op de gedachte kwam het na te zien in de fotoreportage die Wim Piels maakte (op een van zijn foto’s laat de kalender, boven een gedeeltelijk afgeschilde appelsien, voor de eeuwigheid het blad met weeknummer 12 van de maand maart 2016 zien. Kort nadien verliet Marie het huis). Vandaag jog ik er met een gemiddelde snelheid van nog geen acht kilometer per uur langs en herinner mij het voornemen van een van haar kinderen om na de sloop van dit vermoeide ouderlijk huis twee woningen terug te bouwen. Gezien het in het buitengebied staat is het de vraag of de gemeente daarmee in zal stemmen. Tenzij de woningen voorzien worden van een gezamenlijke voordeur! 

Foto: Wim Piels, Beuningen

Even verderop passeer ik het huis waarin ‘vroeger’ een vriendje van Jesse, onze jongste zoon, met zijn ouders en broers en zussen woonde. Dankzij Marie weet ik dat er tegenwoordig een huisartsenpaar met hun jonge gezin woont. Toen het te koop kwam gooide onze oudste zoon, Timothy, een balletje bij mij op. ‘Papa, ik heb zin om die ouwe hut van die fruitboer aan de Hommelstraat op te knappen!’ Zijn idee was het sterk gedateerde huis met bijgebouwen en omliggende grond gezamenlijk te kopen (de opbrengst van onze woningen zou meer dan genoeg zijn, dacht hij.) Er zouden gemakkelijk twee woningen van kunnen worden gemaakt, een die meer dan genoeg ruimte zou kunnen bieden voor zijn gezin en een kleiner, een zogenoemde kangoeroewoning voor Riky en mij. Bijkomend voordeel: altijd iemand die een oppasoogje op de kinderen houdt en wij zouden later, oud en behoeftig zijnde, verzekerd zijn van zorg. Ja, een sympathiek plan, maar wel een met (veel) haken en ogen. Soms liep het anders af dan gedacht, wisten we. Zo schetste ‘oma Mouton’ – ik was in de jaren voor ons huwelijk bij haar ‘in de kost’ en zij ontplooide zich als een extra oma voor onze kinderen – mij indertijd de situatie tussen haar en haar moeder als afschrikwekkend: ‘Als moeder haar zin niet kreeg smeerde zij haar poep tegen het behang!’ Hoe dan ook, het plannetje van Timothy vond geen doorgang.

Onlangs vertelde een monteur die een onderdeel in onze verwarmingsketel voor een nieuw verving, over de onhoudbare situatie met zijn inwonende vader. Zij hadden zo met pa te doen gehad, toen hij na het overlijden van zijn moeder hulpeloos achterbleef, dat besloten werd hem in hun gezin op te nemen. Zij zorgden voor zijn ‘natje en droogje’ en hij zou als een soort van tegenprestatie, zo lang dat nog kon, de tuin onderhouden, dat was immers zijn passie! Hun tuin overwoekerde langzaamaan doordat zijn oude vader niets uitvoerde. Integendeel, hij ging zich steeds meer met het jonge gezin bemoeien. Na verloop van enige tijd bleek dat men een tiran in huis had gehaald en was de opluchting groot nadat er passende vervanging was gevonden. Dus, nooit aan beginnen? Ik kan niet in de toekomst kijken. Vooropgesteld dat wij ooit voor die keuze worden gesteld, hebben wij wel een tenzij. Mits onze privacy gehandhaafd kan worden. En of dat binnen deze gemeente mogelijk wordt is zeer de vraag. Waarom weet ik niet, maar een van de gemeentelijke eisen is dat, ook al betreft het twee aparte woningen, er sprake moet zijn van één voordeur. O ja, voordat ik het vergeet, het boerderijtje van Marie bezat nooit meer dan één schoorsteen.