Herenkoppel

Joep had al enkele malen vragen gesteld als: ‘Nemen jullie fietsen mee? Hij doelde op onze vakantie die toen aanstaande was en hij sprak in meervoud, want Joep heeft al langer een professionele relatie met Riky. Hij vraagt ook na iedere behandeling: ‘Ben je met de fiets gekomen?’ Dat bevestig ik altijd. ‘Hoe lang doe je erover?’, en als ik hem zeg dat ik binnen vijf minuten thuis ben, geeft hij mij het advies een andere route te kiezen zodat ik er minstens tien minuten over doe. Met andere woorden, Joep, ‘mijn’ fysiotherapeut, vindt dat fietsen helpt om mijn fysiologisch probleem aan te pakken. Dat probleem, dat eigenlijk een probleempje is, komt bij de verzameling die door spierreuma wordt veroorzaakt, waarvan de belangrijkste vermoeidheid is, terwijl het onbevredigend voelt dat ik niet eens zeker weet of die wordt veroorzaakt door de ziekte (ik weiger het mijn ziekte te noemen) of door de remedie: Prednison is nu eenmaal een paardenmiddel met bijwerkingen, een daarvan kan zo ruïneus zijn dat ik medicijnen slik om het te voorkomen. Ik ga ervan uit dat deze aandoening de veroorzaker van mijn vermoeidheid is omdat die gluiperd gezonde lichaamscellen probeert te vernietigen. 

Met deze gladdakker kan Joep mij niet helpen, maar wel met mijn linkerbeen die onvoldoende bewegingsvrijheid in het heupgewricht ondervindt. Dat is hard werken, voor hem. Nadat hij het maximale bereik heeft vastgesteld verbindt hij zichzelf met behulp van een leren riem met mijn been teneinde het in de gewenste richting te dwingen. Het lijkt veel op zaklopen voor een herenkoppel, maar dan anders. Als toegift pakt Joep mijn linkervoet en gaat daar vol overtuiging aan hangen, waarbij hij zijn totale gewicht inzet alsof hij mij van de behandeltafel wil sleuren.

De laatste behandelsessie startte anders dan anders. Zoals gewoonlijk ben ik tien minuten vroeger en gebruik de wachttijd om te lezen (dit keer in ‘Persoonlijk’, van Lee Child). Meestal zink ik na een paar minuten in het verhaal weg en merk niet zoveel van mijn omgeving. Ditmaal drong een scherp ritselend geluid tot mij door, op het moment dat Jack in een outletwinkel zijn nieuwe broek aantrok (In bijna iedere ‘Reacher-story’ verwisselt de hoofdpersoon zijn vuile broek wel een keer voor een nieuw – Jack wast zijn goed nooit). Ik dacht even aan een aluminium exemplaar, toen dat geritsel klonk, maar buiten superheld Iron Man en Tin Man uit The wizard of Oz, ken ik niemand die metalen broeken draagt. Toen zag ik de openstaande deur van Joep’s behandelkamertje, waarvan ook een raam openstond, en een door tochtvlagen naar binnen bollende zonwering. Daarmee viel het geluid op z’n plaats. Vervolgens gebeurden drie dingen tegelijk (in de wachtruimte, niet in mijn boek): Joep liep richting receptie, evenals, maar uit een andere richting, een mij onbekende medewerkster en als een pop-up verscheen de receptioniste achter haar balie. Deze twee laatsten maakten zich vrolijk over hetgeen Joep diezelfde avond te verduren zou krijgen vanwege een bloempot die eerder door diezelfde zwabberende jaloezie van de vensterbank zou zijn geveegd. Terwijl we zijn behandelruimte betraden zochten we naar ravage. Niets! We keken elkaar aan en beseften tegelijkertijd dat we deze humor niet begrepen.

Dat extra fietsen is bedoeld om Joep’s fysische manipulaties te ondersteunen. Om diezelfde reden zou ik tijdens onze vakantie dagelijks een stukje fietsen. Vanwege mijn eigen belang voer ik gewoonlijk alle huiswerk braaf uit, maar fietsen in de vakantie? Niet gedaan. Sorry Joep! Afgelopen woensdag heb ik het goedgemaakt met een flinke rit door Beuningen en Ewijk. Bovendien heb ik jouw nieuwe oefeningen geïntegreerd in mijn vaste programma dat ik drie keer per dag uitvoer. Dus moet het wel helemaal goedkomen met dat weerspannige been. Zoals het ook goed zal komen met die andere shit, uiteindelijk. Ik heb alvast een trainingsschema geprint om het hardlopen weer op te pakken, over negen dagen is het zover. Ik ben zo benieuwd!