dinsdag 20 december 2016

Verkoopbord

Het is koud en grijs op deze bijna kortste dag van 2016. De warme damp van mijn uitademing slaat neer op mijn brillenglazen zodat het effect van de mist nog wordt versterkt waardoor ik weinig van mijn omgeving zie. Als vanzelf pieker ik over de aanstaande verhuizing van het gezin van Timothy. Gistermiddag werd het verkoopbord van de makelaar in hun voortuin gepoot. De witte kapitalen op de donkerblauwe ondergrond maken dit feit wel erg definitief: TE KOOP.
Deze actie komt voor ons minder onverwacht dan hun mededeling dat zij een huis hadden gekocht. Dat was eind 1998, kort nadat we van onze bevriende buren te horen hadden gekregen dat zij elders in Beuningen een huis hadden gekocht.
‘Een huis gekocht?’, reageerden wij verbaasd. ‘Raad eens waar?’, was hun wedervraag. Wij gokten natuurlijk op Nijmegen, op Nijmegen Oost, om meer precies te zijn, want we wisten dat zij daar het liefst zouden wonen. Zij begrepen wel dat we nooit op Beuningen zouden komen als hun nieuwe woonplaats, dus gaven ze een hint in die richting. Dat zij het huis van onze buren gingen kopen, nog voordat het te koop werd aangeboden, dat hadden we natuurlijk nooit verwacht, want wie gaat er zo dicht bij ouders en schoonouders wonen? Nou, Timothy en Annemarie!
Daardoor bleven wij betrokken bij het huis van de buren, dat nog steeds het huis van de buren is! Bijna net zo lang als wij in Beuningen wonen, drieëndertig jaar inmiddels, vieren we er verjaardagen en regelmatig pakjesavond en Oud- en Nieuwjaar, spelen we spelletjes en zorgen we voor de tuin, de post en de huisdieren als de buurtjes op vakantie zijn. De laatste helft daarvan passen we bovendien geregeld op onze kleinkinderen of lopen er even binnen met een of andere boodschap (bijvoorbeeld even kijken of mijn klauwhamer – zaag, schaaf, boormachine, enzovoorts – in de garage van T&A ligt, als ik dat gerei nodig heb en het niet op mijn gereedschappenbord aantref.) Met andere woorden, in de loop van al die jaren is het huis van de buren ook een beetje van ons geworden! Nu dat bord in de tuin staat komt daar een einde aan.
Mijn ogen tranen. Evengoed zie ik de bruine rat langs de kant van de Hommelstraat liggen. Het ziet er ongeschonden uit waardoor het lijkt alsof het slaapt. En dat is ook zo, maar het zal nooit meer wakker worden. De haartjes van de vacht van zijn of haar zachtgrijze buik warrelen ligt terwijl ik eraan voorbij ren. Had deze rat ook een verhuizing in gedachten toen het aan zijn of haar laatste tocht begon?
Timothy en Annemarie kwamen samen maar vertrekken met z’n vijven. Het buurhuis biedt te weinig ruimte nu de kinderen steeds groter worden. Niek die boven zijn vader uit is gegroeid, kan letterlijk op slechts een smalle strook van zijn zolderkamer rechtop lopen. Het nieuwe huis biedt die ruimte wel. En meer. Maar eerst moet zich een serieuze koper melden (je kunt het hier bekijken.)
Timothy was een paar jaar jonger dan zijn oudste zoon nu is, toen wij in Beuningen kwamen wonen. Hij was een goede verhuishulp. Samen met Jesse sjouwde hij keer op keer de trappen op en af om alle spullen die voorlopig nog niet nodig waren op de toen nog open zolder te bergen. Niek en Koen zullen ook goede verhuishulpjes zijn, evenals Sofie. Ik verwacht dat ‘onze buurtjes’ geen gebruik van een professionele verhuizer zullen maken. Hun nieuwe huis staat immers óók in ons dorp! Dus eigenlijk verandert er niet eens zo veel.
Toch, nu het verkoopbord in de tuin staat komt het akelig dichtbij. Straks kunnen we niet ‘even naar hiernaast!’ Kunnen we niet de uitgelezen krant in de brievenbus steken, een paar aardappelen (uit)lenen – eieren, uien, appels, suiker, melk.
Natuurlijk hopen we voor hen dat zich spoedig een koper meldt, dat zij hun nieuwe gedroomde woning over niet al te lange tijd mogen inrichten, maar…!



1 opmerking: