Zwanger

dinsdag 8 november 2011  Vanmiddag, op theevisite bij mijn vriend Nico T wilde Jenny graag bij mij op schoot. Dat ging moeiteloos. Och, Jenny is niet zwaar, zelfs niet nu zij zwanger is. Jenny is een Chiwawa, een Mexicaans minihondje. Als het goed gaat komen haar puppies eind volgende week.
Eenmaal aan het hardlopen stel ik mij voor hoe de jongen van Jenny zullen zijn. De foto’s die ik vanmiddag van haar als puppy zag, deden mij nog het meest aan mijn piepjonge konijntjes denken. Wat was ik opgetogen over dat eerste nestje! Het is eind februari 1956. Een van mijn voedsters is overduidelijk drachtig (de term zwanger kende ik nog niet). Voor mijzelf noem ik haar Schele. Als rechtgeaarde Lotharinger zou zij twee zuiver ronde vlekken rondom haar ogen moeten hebben. Ja, alle zuivere Lotharingers zijn brildragend! Maar Schele heeft slechts één mooi rond glas. Uit het andere ontbreekt een flinke halve maan. De hagelwitte bontkraag onder haar kin wordt zienderogen dikker en langer. Moeder Overste zal stikjaloers zijn als zij Schele zo ziet!
Toen ik mijn dieren gisterenmiddag vers groen gaf meende ik haar te zien plukken, ik bedoel Schele hoor, niet Moeder Overste. Vanmorgen, ruim voor schooltijd, ging ik nog even bij mijn konijntjes langs. Rechts achterin het hok van Schele ligt een zacht dekentje van haar eigen bont. Zij kijkt mij met grote vochtige ogen aan alsof ze wil zeggen: ‘Snap je het niet?’ Nou, ik begrijp het wel degelijk, ook al is dit nieuw voor mij. Ik wist het wel! Ze zijn eindelijk geboren! Ik ren opgetogen naar huis om het grote nieuws te vertellen. Natuurlijk willen mijn broertjes en zusjes dit wonder zelf aanschouwen en in een troepje rennen we naar de kraamkamer. Vijf grote nieuwsgierige kindergezichten verdringen zich voor het gaas. We zijn opgewonden. Willy, een van mijn jonge zusjes voor wie ik in die jaren een zwak heb, wil onder het dekentje kijken. Ik zeg haar dat het niet mag en zie haar onderlip al trillen. Nou goed, eventjes dan, geef ik maar toe. Ik duw de anderen achteruit en zeg ze heel stil te zijn. Voorzichtig open ik het hok. Schele trekt zich zenuwachtig terug op haar mestplek. Ik til Willy op en laat haar een armpje om mijn nek slaan. Behoedzaam til ik Schele’s halfslachtig gevlochten konijnenwollen dekbedje op. We houden onze adem in. Piepkleine doorschijnende roze, blote jonkies liggen er zwak te trekkenpoten. Ik tel er meer dan zeven. Donkere vlekjes doen vermoeden dat daar hun oogjes zitten. Ik laat de wol weer los. Maar nu wil Wimpie het ook beter zien. Opnieuw pak ik het zachte dekje, ondanks Schele’s tik tegen de bodem van haar hok en het waarschuwende stemmetje in mijn hoofd. Niet al mijn broertjes en zusjes hebben het gezien als een brul van onze moeder ons laat weten dat het hoog tijd voor school is.
De schooldag kon niet snel genoeg om. En nu sta ik eindelijk weer bij Schele. Maar hoe verschillend! Nauwelijks pluizig wol meer zichtbaar. Het nestje vertrapt en nat. Even denk ik nog aan lekkage, maar weet dat het niet regende. Ik kan niet anders dan ellendig kreunen. Van de overkant van het Laantje klinkt een donker stem. Onze oude buurman Groot kan net boven de ligusterhaag uitkijken, een streepje donkerbruin tabakssap tekent een van zijn mondhoeken. Buurman vraagt bezorgd wat er aan de hand is. De laatste tijd praat ik niet meer zo vaak met hem, maar nu verlang ik naar zijn warme troost. Hij laat mij omlopen en buurvrouw een kop warme chocolademelk maken. Natuurlijk begrijpt hij mij want buurman Groot is wijs. Ik beloof hem niemand te vertellen als er weer jongen zijn, en het nest volledig met rust te zullen laten.
Inmiddels loop ik onder de nieuwbouwverkeersbrug door (waarvan men juist een nieuw deel – het zesde – aan het doorschuiven is!) en voel nog schaamte en verdriet vanwege Schele’s verloren jonkies. Vanmiddag zag ik niet allen de babyfoto’s van Jenny, maar ook een aantal scans van haar embryonale pups. Tegenwoordig kunnen we zelfs niet meer wachten op de geboorte. We willen steeds vroeger zien en weten. Ik hoop dat die scan geen negatief effect op Jenny’s puppies heeft, zoals onze nieuwsgierigheid destijds.