zaterdag 5 november 2011

Vurrukkulluk

vrijdag 4 november 2011  De elementen zijn opnieuw vriendelijk. Heerlijk om hard te lopen. Vlak voor ik me omkleed, even naar de bibliotheek voor het boekje van Remco Campert, want Nederland Leest! Al op de Tempelstraat ben ik op weg naar de eerste klas van de lagere school. Het is zover, ik mag leren lezen en schrijven! Vooral schrijven trekt mij enorm. Graag wil ik, zoals mijn moeder, mooie krullen op papier zetten! Ze zijn prachtig en tegelijk raadselachtig. Rumoer op de Hommelstraat haalt mij uit deze prettige terugblik.
Een grote berubstbande machine schoont de watergangen. Beuningen is op een goed gekozen moment actief met onderhoud. Het waterpeil is laag, de sloten en greppels langs de buitenwegen staan praktisch droog. Het gele monster beschikt over een schop van zeker vijf meter, duidelijk te breed voor onze plantenbakken. Deze halfronde schep, verbonden aan zijn knikkende grijparm als een baton aan een twirlmeisje en gewapend met snijdende platen en scherpe tanden, wordt door de machinist feilloos en dwars in de greppel gestoken. Vet bezinksel en ongewenste waterplanten, krullen op en worden drastisch terzijde geschoven. Waar de graafmachine was, zijn schone greppels met strakke, gladde oevers achtergebleven. Een niet te missen spoor! Zij doen mij denken aan bezige draglines in een leeg landschap tussen Spanbroek en Wadway. Van school naar huis vormde de verkaveling een extra attractie. Bochtige sloten worden gedempt en nieuwe gegraven. Enorme langgerekte bergen klei. Meerdere draglines nemen reuzenhappen uit het weiland dat even daarvoor nog eindeloos groen en vlak was. Krijsende meeuwen verschijnen uit het niets om zich roekeloos op de verse, glanzende klei te storten.
Onderaan een dijkafgang naar de uiterwaarden laden een man en een vrouw een personenauto uit. Links en rechts is huisraad uitgestald. Misschien hebben zij huurachterstand en bouwen hier een tijdelijk onderkomen? Ik durf niet te vragen wat er gaande is. Terwijl ik daarover pieker hoor ik een paard briesen. Bij de opgedroogde nevengeul probeert een Konik zich te bevrijden uit weerbarstige struiken en prikkeldraad. Een kuddegenoot kijkt bezorgd toe. Het angstige dier slaat en trapt heftig met zijn achterbenen, maar de gemeen stekelige lijn blijft net boven de kniegewrichten haken. Zijn gerei slingert gevaarlijk dicht boven de hongerige draad. Ik overweeg bijstand maar durf niet. Konik’s kunnen onvoorspelbaar reageren, dus is het geen lafheid, denk ik opgelucht. Dan treft mij een meer rustgevend tafereeltje tegenover het dijkmagazijn. Het lijkt op een hij of zij, schrijvend op een laptop aan een laag wit tafeltje. Dichterbij gekomen denk ik aan een landschaptekenaar. Dan hoor ik dunne gitaarakkoorden. De jongeman, zittend op zijn knieĆ«n, componeert een melodie. Hij gebruikt er een langgerekte citer bij. O ja, wacht, even terug naar het onderhoud aan de watergangen: In de Gelderlander is de voorzitter van onze Zonnebloemafdeling, Ria Straathof, geciteerd als PVDA-fractielid in de gemeenteraad. Haar partij stelde een alternatieve begroting op om onze gemeente sneller uit de schulden te helpen. In tegenstelling tot ‘regerende oppositiepartijen’ wordt daarin weinig op subsidies voor club- en verenigingsleven gekort: Bravo! Bedacht is, dat onderhoud aan openbaar groen en wegen minder kan. Maar Ria, bedenk ik nu, dan krijgen we wel minder vaak mooie schone greppels!
Het is een bijzondere hardlooptocht met veel verhalen. Op mijn weg terug niets meer van het verstrikte paard. Is hij alleen weggekomen, of kreeg hij hulp van iemand met ‘meer ballen’ dan ik? Feit is dat niets in het prikkeldraad hangt, gelukkig! Ook van de ‘vermoedelijk daklozen’ geen spoor meer te bekennen en de machinist heeft zijn baton voor het weekeinde opgeborgen. Wat blijft is de activiteit van de jonge componist, hier en nu en aan de dijk. Hij onderschrijft mijn gevoel exact: “Het leven is vurrukkulluk!” Remco jongen, bedankt!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten